شهادت قاسم بن االحسن از دیدگاه مطهری

...گویی جوانی پشت سر اصحاب نشسته بود و مرتب سر می کشید که دیگران چه میگویند.وقتی که امام فرمود همه شما کشته می شوید این طفل با خود فکر کرد که ایا شامل منهم خواهد شد؟اخر بچه هستم شاید مقصود اقا این است که بزرگان کشته می شوندو من هنوز صغیرم.لذا رو کرد به اقا و عرض کرد:(و انا فی من یقتل؟)ایا من هم از کشته شدگانم یا نه؟حال ببینید ارزو چیست؟امام فرموداول من از تو یک سوال می کنم جواب مرا بده بعد من جواب ترا میدهم.من این طور فکر میکنم که اقا این سوال رامخصوصا کرد می خواست این سوال و جواب پیش بیاد تا مردم اینده فکر نکنند که این جوان ندانسته و نفهمیده خودش را به کشتن داد و نگویند این جوان درارزوی دامادی بود(اشاره به بخشی از سخنرانی استاد دارد که ایشون مفصلادر مورد تحریفات معنوی واقعه صحبت  میکنند و اشاره به بخشی از باور عمومیدارند که تصور عوام این است که حضرت امام حسین در ارزوی دیدن عروسی قاسم بن الحسن بوده و در بحبوحه جنگ مراسمی شبه عروسی راه میاندازند!!!)

دیگر برایش حجله درست نکنند .لذا اقا ازش میپرسند:(کیف الموت عندک؟)

فرزند برادرم مرگ نزد تو چگونه است؟فورا گفت:احلی من العسل .

یعنی برای من ارزویی شیرین تر از این ازرو وجود ندارد!!منظره چقدر تکان دهنده است!اینهاست که حادثه را یک حادثه بزرگ میکنه و ما باید این حادثه را زنده نگه داریم .

چون دیگر نه حسینی پیدا خواهد شد و نه قاسم ابن الحسنی.امام بعد از از گرفتن این جواب فرمودند فرزند برادرم تو هم کشته میشوی :بعد ان تبلو ببلا العظیم...اما جان دادنت با دیگران خیلی متفاوت است و گرفتاری بسیار شدیدی پیدا میکنی .لذا روز  عاشورا وقتی با اصرار زیاد اجازه رفتن گرفت از انجا که بچه بود زرهی مناسب سر او وجود نداشت کلاه خود مناسب با سرش نداشت و اسلحه و و چکمه مناسب با اندام او وجود نداشت .

نوشته اند عمامه ای به سر گذاشته بود همین قدر نوشته اند که این بچه بقدری زیبا بود که دشمن گفت:کانه فلقه القمر ..مانند ماه است!!راوی گفت دیدم بند یکی از پاهایش باز است

..و یادم نمیرود که پای چپش بود .از اینجا معلوم میشود چکمه پایش نبود ه است.

نوشته اند امام کنار خیمه ایستاده و لجام اسبش در دستش بود.معلوم بود منتظر است ...

یک مرتبه فریادی شنید!!!نوشته اندامام به سرعت یک باز شکاری روی اسب پرید و حمله کرد..ان فریاد فریاد :یا عماه..قاسم بود.

اقا وقتی به بالین این جوان رسید در حدود دویست نفر دور این بچه را گرفته بودند!!امام حمله کرد..

انها فرار کردند ..یکی از دشمنان پایین امده بود تا سر قاسم را ازبدنش جدا کند!!خودش زیر پای رفقایش پایمال شد

..(ان کسی را که میگویند در روز عاشورا در حالی که زنده بود زیر سم اسبها پایمال شد دشمن بود نه قاسم ابن الحسن)

بهر حال وقتی حضرت به بالین قاسم رسید گرد  قبار زیاد بود و کسی نمی فهمید قضیه از چه قرار است..وقتی گرد و غبار فرو نشست دیدنداقا بر بالین قاسم نشسته..و سر قاسم را را به دامن گرفته و می فرمایند:عزیزکم!!

خیلی بر عمویت سخت است که تو او را بخوانی و نتواند اجابتت کند..

یا اجابت کند اما نتواند کاری برایت انجام دهد..

در همین حال بود که فریادی از جوان بلند شد و جان به جان افرین تسلیم کرد...

و سرانجام عصر روز دوازدهم     علقمه

مراسم به خاک سپاری شبه شهدای کربلا  در علقمه

زمان :عصر روز دوازدهم محرم 
مکان:کاشان-نوش اباد - بلوار محرم  علقمه

لطف کن نظر بده

تذکره الشهداء،ص247

اگه بخوایم محرم حسین رو فقط تو اون قرن معنی کنیم خیلی بی معرفتیه..

اگر فکر کنیم خون حسینمون ریخته شده و بشیم مصداق عملی ابی که ریخته آبرویی که رفته ..بی معرفتیه

اگر حسین میشه سرور ازادی خواهان عالم..اگه عباسش میشه اقای ازادها..

اگه زینبش رو اسوه صبر می دونیم..باید بفهمیم که حسین اسیر زنجیرهای زمان نیست

اقامون ارباب زمانهاست..

اطرافمونو نگاه کنیم ..

حسین زمان ما کجاست..صدای قافله حسین ..الان ..تو این زمونه هزار رنگ چطور شنیده میشه؟

سرگردونیه یتیماش رو..الان چطور میشه پناه بود؟

اگر اون زمان عباسش تو علقمه تنها فریاد وا اخاه سر داد..اگر اون موقع نبودیم ..حالا چی؟ علقمه امروز عباس کجاست؟

بگردیم علقمه رو پیدا کنیم..باور کنیم که این بزرگان محصوردر زمان نبودند که با از دست دادن زمان از دستشون داده باشیم.

کربلای امروزه حسین کجاست؟

می خوام بگم این چشمهای بی لیاقت اگه کمی..فقط کمی با اشک زلال بشه..میتونه محاسن زیبای اقامونو ببینه..

اگه زلال بشه قامت مثل سرو عباس مستش میکنه..دیگه وقتی میشونده علی اکبر حسینش وذبح کردند ..و یاد زیبایی و جوانیه علی اکبر بیوفته نمی تونه ضجه نزنه!!

وقتی تکریم اقا و عباس و برای زینب ببینه..و یاد تنهایی و بی پناهیه زینب تو خرابه های شام بیوفته نمی تونه ساکت بمونه.و چشمان مست عباس..اه ازچشمای عباس..

عزیز بیا با قافله حسین الان همراه بشیم..بیا که گاه رفتن است..و قافله منتظر من و توست ..بیا من و تو "کل یوم عاشورا ..کل عرض الکربلا" را تفسیر کنیم

اگر خوب بنگریم ..همین جا کربلاست ..و امروز عاشورا

گوش کن..صدایی می آید..:هل من ناصر ینصرنی؟!!

هرچی هم ناز بکنی میاد و نازت میکشه

بچشمم قدم تو

بنازم کرم تو

چه زیباست حرم تو

آرزومه دیدن اون گنبد طلائیه

آقا بین الحرمین چه جای با صفائیه

تا کبوتر دلم حرم رو از دور میبیه

پر میگیره و میاد تو کف العباس میشینه

دیدن عکس چشات هر روز وشب کار منه

بعد مرگ من آقا پیرهن سیاهت کفنه

من که حرفی ندارم به پای چشمات بمیرم

تنها آرزوم اینه که تو حرم شور بگیرم

شهادت قمر بنی هاشم به روایت مرحوم مجلسی

مرحوم مجلسی به استناد خود از نصر ابن مزاحم و دیگران نقل می کند:

عباس (ع)که سقا و صاحب لوای حسین علیه السلام بود ،برای جنگیدن اجازه خواست .امام حسین (ع) فرمود:برادر،تو علمدار لشکر منی و با رفتن تو در تفرقه در اوضاع و احوال من روی خواهد داد .
عباس علیه السلام عرض کرد :علمدار ی من به روز قیامت افتد .میل دارم از این دشمن داد دلی بگیرم و خونهای جوانان بنی هاشم را مطالبه کنم .
انگاه حضرت فرمود:اینک که سر رزم داری ،آبی طلب نما.
عباس (ع) به میدان رفت و موعظه کرد ولی اثر نبخشید .نتیجه را به عرض رساند .انگاه صدای العطش بلند شد .عباس اجازه گرفت .سوار شد،امد عقب خیام ،مشک ابی گرفت و وعده اب به اطفال داد و به طرف فرات رفت،در حالی که چهار هزار سپاهی از انجا حفاظت می کردند.عباس با انها به پیکار پرداخت و هشتاد نفرشان را کشت .پس وارد شریعه شد ،مشک را پر از اب کرد و بیرون امد که سر راه او را گرفتند.عباس به جنگ پرداخت چون می خواست اب را به اطفال برساند و همان رجزی که ابی مخنف اورده است انشا فرمود.انگاه راهی را در نظر گرفت تا اینکه از میان درختان عبور کرد .کسی تاب مقاومت در برابر او را نداشت ،لذا کمین کردند و پشت درختی پنهان شدند .اول زید بن ورقاء و نوفل بن ارزق و دوم حکیم بن طفیل و مردی از بنی دارم دستهای مبارک او را قطع کردند.انگاه صدای عباس بلند شد :برادر ،برادرت را دریاب!

حسین علیه السلام سریعا خود را به او رساند و گریان گشت و فرمود:«الان انکسر ظهری و قلت حیلتی ..»
امام با حالی محزون و گریان ،دست به کمر گرفت و به طرف خیام حرکت نمود ولی قدمها را اهسته بر می داشت و با صدای غم انگیزی فریاد زد :

«اما من مجیر یجیرنا؟ اما من مغیث مغیثنا؟اما من طالب حق ینصر نا؟اما من خائف من النار فیذب عنا؟»
(ایا کسی هست که ما را پناه دهد ؟ایا فریا رسی هست که به فریادمان برسد ؟ایا طالب حقی هست که یاریمان کند ؟ ایا ترسان از دوزخی هست که از ما حمایت کند ؟)

هیچ کس جواب امام را نداد .سکینه به اطفال از خیمه ها بیرون امدند،عنان اسب سیدالشهدا را گرفتند و گفتند:
«این عمی عباس ؟» امام با صدای امیخته با اشک فرمود :عموی شما را کشتند.